Van pieken gesproken…
Elke dag opnieuw in ’t nieuws. “De pieken van”… je weet wel hé. Wij beleven dit alles met onze eigen pieken. Eerst was er Colomiers, heel dicht tegen Toulouse aan. Een uurtje vliegen. De eerste piek lag om 5 uur. Opstaan geblazen voor onze 11 deelnemers en drie begeleiders. De meesten nog met dikke slaperige ogen wat rondlummelend op de kleine luchthaven van Lesquin, een halfuurtje rijden maar. Tegen kwart na zeven stapte iedereen al kwetterend de Tui- vlieger op en amper een uur later beleef je de eerste schok van de dag als de wielen met wat blauwe rook het tarmac raken. We hebben wat tijd, eerst de twee auto’s ophalen en hotel inboeken en dan een tweede piek. Na een dik anderhalf jaar zien we onze “copains de France” weer. ’t Is hartelijk maar het typische Franse kussen staat even onhold en er wordt heftig met de ellebogen gewerkt. Hoe het daar is afgelopen…. Lees verder.
Volgende piek dan maar….
Die lag het weekend later in de sporthal. Een heuse camion had er meer dan een ton, ja lees juist 1200 kg pannenkoeken geleverd. Als opwarming mochten de kleinsten onze leuke bedankingsklevertjes op elke pak aanbrengen en er werden al verhalen van de vorige actie opgediept om de nieuwelingen de goesting aan te praten voor onze stratenactie de volgende morgen.
Om 9 uur iedereen paraat en tegen den tienen zijn de verkoopsgroepjes op pad met de nodige palullen in de rugzak. Mooi gepiekt die zaterdag, leuke temperatuur, super mooi zonnig weertje en veel blije gezichten om eens wat jonge gasten aan de deur te zien na alle Coronaleed. Merci Boozerke voor je zonnetje. Tegen de vieren was alles al uitverkocht en gingen we alweer een recordpiek invullen in ons logboek. Ook een verplaatste actie kent zijn succes. Eens zien of onze Kaas –en Wijnavond ergens in februari (als we nog een weekendje vrij vinden ) ook weer een piekmoment wordt.
Glasgow, geen piek zeker?
Ik vermoed dat enkel de gewone modale burger in staat is om iets aan ons klimaat te verhelpen. We hebben zowat allemaal al zonnepanelen aangepraat gekregen en ook gelegd, telewerken is meer dan bewezen nuttig te zijn en de mondmaskers zijn nog niet verdwenen. Ons Vlaanderen blijkt enorme bloedarmoede te hebben als er eens iets voor onze omgeving moet worden gedaan. Ministers en politici weten al jaren dat PFOS in de wijde omgeving van Zwijndrecht flink is rondgestrooid , beloftes worden ingetrokken, vervormd of helemaal opzij geschoven om zogezegd de uitstoot te verminderen (lees het hele kerndossier). ’t Is net als bij de sport, wedden dat ze de voetballers nooit als gewone werkmensen gaan beschouwen, zij die allen een gedweeë bijdrage aan vadertje staat storten. Er hangt alweer genoeg gesjoemel in de lucht (’t stinkt dus ook, amai die lucht ) zodat die arme dutskes die met een balleke spelen toch maar niet aan hun geld moeten raken. Ons Vlaanderen bewijst dat ze achteruit kunnen gaan wat de ranking op wereldniveau betreft inzake het verhelpen van het klimaatprobleem. Vlaanderen is er ook niet als het gaat om vooruitgang te boeken in onze sport. De hele voorbereiding, ja ook de voorbereidingswedstrijd in Colomiers die flink internationaal getint was…. daar kon geen eurootje van af bij de gymfederatie. Alleen Baku wordt door het BOIC gesponsord.
We vreesden zelfs eerst dat we (de verplichte neuswisser)de Covid-testen zelf moesten bekostigen, maar mijn aandringen bij de federatie heeft toch wat uitgehaald. Iedereen kon gaan testen in Gent en we hoefden ter plaatse niet te betalen. Hopelijk volgt de rekening niet achteraf.
Ook wij gaan niet vrijuit!
Baku is niet bij de deur, openbaar vervoer ernaartoe, dat is er niet. Onze CO2 koffer is dan ook gevuld halverwege november. We vliegen op zondagmorgen 14 november op Frankfurt en vandaar gaat het rechtstreeks naar de omgevormde militaire (uit de Russische periode) luchthaven anderhalf uur van de hoofdstad, in the middle of nowhere.
Een dikke twee jaar terug waren we er al eens met onze jongelingen voor het EK en ’t was toen geen lolleke hoor. De stad zelf is eigenlijk ‘t zien niet waard. Een opgesmukte, meestal smakeloze led-lampenrijke, stad met vele torens in allerlei architecturale nonsens stijlen. Eentje kan nog zijn, twee ook maar als er een veertigtal van die gebouwen in de donkerte alle kleuren van de regenboog stralen, dan heb je het gauw bekeken. De grootse promenade door de Russen aangelegd langs die fantastische Kaspische zee wordt na enkele km zo saai dat je algauw op je stappen terugkeert. De geur die je er opsnuift is niet van mosselen, vis of oesters, nee hoor iets buiten de stad staan honderden “ ja-knikkers “ de -in de toekomst- overbodige olie op te pompen en het goedje wordt er flink gemorst. Rotsen en stranden zien er belabberd en zwart uit van smerige CO2 vloeistof . Geen zonne-olie nodig dus, er zit er genoeg in ’t water.
De WK-editie van dit jaar…
Het WK wordt een Covid-editie: geen publiek , mondmasker overal aan, strenge protocollen volgen en bij aankomst en vertrek alweer zo’n wattenstaaf tot tegen je hersenen gedrukt. “Testen” maar, zegt het internationaal comité. Olga of Natacha of hoe ze daar allemaal heten wist de vorige keer van wanten hoor. Een sneltest noemen ze dat daar: de vitesse waarmee de rondborstige dame de wattenstaaf hanteerde resulteerde in minutenlange betraande ogen en nog wat najeuk in je neusholte. ‘k zie er al naar uit hoor!!!
Voor we opstijgen, bang afwachten naar de resultaten van de testen in Gent. Stel: er is eentje positief, dan is alle moeite voor niets geweest. Als Simon positief test, moeten we gewoon niet vertrekken. Hij springt individueel, tot daar aan toe , maar Darwin moet dan gewoon ook niet vertrekken want hij springt synchroon met Simon. Als Bieke of ikzelf het virus te pakken hebben, dan kunnen we ook niet vertrekken wegens te nauwe contacten tijdens trainingen en in de familie. Stress- toestanden dus.
Hoe ging het ook weer in Colomiers..
Van de jongsten lagen de verwachtingen niet al te hoog, maar de confrontatie met de concurrenten wilden we niet ontlopen om de motivatie weer op scherp te zetten. Voor de meesten was het ook een afknappertje. Zenuwen, te weinig oefeningzekerheid en te frivole springstijlen brachten enkel onze Alexia op het podium. Eki en Nadira gingen in de fout bij het synchroonspringen maar sleepten nog een derde plek uit het pak. Merel bij de pre-elite dames en Darwin, Florian bij diezelfde jong-elitecategorie gaven van jetje en de Grieken, Turken en Fransen het nakijken. Merel op twee in de finale, Darwin ging er zelfs met de hoogste eer lopen en Florian moest jammer genoeg de duimen leggen met een mislukte finalereeks, anders hadden we één en twee in die groep.
Simon sprong zijn twee voorbereidende oefeningen gaaf door, maar landde te schuin op zijn negende sprong en moest een matje toegesmeten krijgen tijdens de finale. Jammer ook hier zat nog meer in, maar voor onze senioren was het een ideale voorbereiding op wat volgende week komen moet.
Half tevreden trainers dus, vandaar dat de aanpak na de wedstrijd op de trainingen thuis wat aangepast en aangescherpt is, want algauw volgt in december alweer een leuke test tijdens het nationaal Frans kampioenschap voor ploegen in St-Etienne. Twee teams in eerste categorie en eentje in tweede. Er wordt gestreden op het thuisfront om in de ploeg te zitten en dat merken we op de trainingen hoor. Ze hebben precies plots allemaal een vijs in hun gat gekregen. Wie het haalt, dan zien we dan wel weer…
Onze kalender.
- 18 tot 22 november Wereldkampioenschap in Baku (Azerbeydjan) – Enkel onze vier Beverenaars voor de grote trampoline
- 4-5 december nationaal teamkampioenschap van Frankrijk in St-Etienne
En dan zal ’t gauw kerstmis zijn zeker.