Vliegen, Een droom van elk kind, en misschien ook wel van menig volwassene.
Een vliegtuig instappen is één ding, maar zelf de lucht ingaan iets anders. Toch, een trampoline kan al een oplossing bieden.

Vroeger was de enige plaats waar men kon vliegen het circus, vanzelfsprekend dus ook de wieg van de trampolinesport.
De acrobatische salto’s, schroeven, dubbele en zelfs trippele salto’s getuigen daarvan.

Toen de Amerikaan George Nissen tijdens een circusvoorstelling in Iowa 2 acrobaten tuimelingen en buitelingen zag maken in een vangnet, was hij er helemaal voor verkocht.

Met de ervaringen als professor Lichamelijke Opvoeding en wat handigheid knutselde hij zelf een toestel in elkaar met veren en een net.
Hij noemde zijn toestel de trampoline, naar het duo Trampolin die hij aan het werk had gezien in het circus.
Dit toestel is nog altijd het prototype van de huidige trampoline. Het kende een enorm succes in zijn thuisland.
In 1920 rolden de eerste toestellen al van de band, klaar voor de verspreiding over de hele wereld.

Eén van de grootste promotors van de sport was de Zwitser Kurt Bachler, die al enige aardige salto’s en schroeven kon vertonen.
Hij reisde verschillende landen af om de sport te introduceren.

Tijdens één van deze promotiedemonstraties zat een inwoner van de landelijke gemeente Beveren-Leie in het publiek, met name Maurice Huysentruyt.
Zo werd de eerste trampoline op West-Vlaamse bodem geplaatst, één van de eerste in België.
Dit toestel zou een heel andere dimensie geven aan de Beverse turnclub, die gesticht werd in 1959, een ander onderdeel van de turndiscipline werd nieuw leven ingeblazen, de trampolineclub Lenig & Vlug.

Trampoline is een elegante turndiscipline die toch enige kracht en spanning veronderstelt.
Dit blijkt onder meer uit de volgende anekdote : de Amerikaanse soldaten krijgen een trampolinetraining als onderdeel van hun opleiding in het leger.
Hieruit blijkt duidelijk dat een behoorlijk zware inspanning geleverd wordt tijdens het springen.

Er bestaan 3 verschillende toestellen: de mini-trampoline, die in vele scholen vertegenwoordigd is, de dubbelminitrampoline, die eerder van het toneel aan het verdwijnen is en de grote trampoline, die in de wijde wereld veel beoefend wordt.

Bij het springen op de grote trampoline is het vooral de bedoeling zo veel mogelijk op het kruis terecht te komen, het midden van de trampoline.
Zo ondervindt de springer de maximale duwkracht van de mat, kan de figuur die volgt perfect worden uitgevoerd en is de veiligheid van de springer maximaal.

Tijdens wedstrijden wordt hiermee uiteraard rekening gehouden.
Maar dit is niet alles: de afwerking en de moeilijkheidsgraad van de uitgeoefende reeks wordt ook in rekening gebracht.

Op een wedstrijd worden altijd 2 reeksen uitgevoerd: een opgelegde reeks en een vrije reeks van telkens 10 sprongen (2 vrije reeksen bij seniors).
De opgelegde reeks bevat een aantal verplichte sprongen, de vrije reeks wordt gekozen door de springer, hierbij speelt de moeilijkheidsgraad uiteraard een grote rol. Een waaier aan categorieën bieden elke springer de mogelijkheid zich te ontplooien volgens eigen ritme en kunnen.

Kracht, uithouding, durf, spanning, motivatie, concentratie en elegantie zijn factoren die een trampolinespringer niet uit zijn dagboek kan schrappen.

Kortom, het motto van een trampolinespringer: een gezonde geest in een gezond lichaam.