Lipi’s zegje 01/22

Gepost op:

Wenselijk?

Wat is er heden ten dage nog wenselijk of mag er gewenst worden? Goede voornemens zijn er altijd, maar gewoontegetrouw lossen we er zeer weinig van in. Eén zaak staat altijd als een paal boven water: de gezondheid. Momenteel een heikel punt nietwaar? Waar zijn we allemaal mee bezig de laatste twee jaar. Is er een crisissituatie gecreëerd of zijn wij het die op vele manieren moeilijke situaties aan de orde brengen? Is onze wereld er tegenwoordig geen van nijd, van afgunst, van controle en gecontroleerd worden. We krijgen een pasjescultuur waar iedereen er (gefoefeld of niet …) mee wegkomt als “zijn papierke” maar in orde is. Een echte Vlaming heeft zich in de loop van de geschiedenis altijd weten aan te passen aan de verschillende overrompelingen van meerderlei aard. Waren het vreemde volkeren, ziektes, hongersnoden of een huidig virus, dan mogen wetten en richtlijnen al of niet duidelijk zijn, we passen er onze eigen mouw aan. Een brave leerling zullen we nooit worden (enkele uitzonderingen niet mee gerekend). Oostenrijk was al eens de nieuwe vuurhaard van de pandemie en wat doet iedereen bij een extra weekje schoolverlof (Benneke Weyts toch!!): ewel we zijn gaan skiën. Winkelen mag weer met mondjesmaat en de tv-beelden tonen de Meir in Antwerpen waar je op de koppen kan lopen en wat zegt het “Omikronnetje”: “joepie ik kan hier perfect virushoppen”. Laat het rusten mensen, laat de jeugd het snot krijgen, de kleuters snottebellen, laat het hoestje in de elleboog maar gebeuren en gooi eindelijk eens je masker weg (liefst niet in gracht of goot zoals we ze nu overal aantreffen). Van Ranst durft eindelijk stilletjes toegeven dat we het misschien “maar eens moeten loslaten”. Een wens voor het begin van dit onvoorspelbaar jaar (zoals alle andere), leef, leef weer en trek misschien de Wim Lybaertkaart: een eigen moestuin, buiten zijn, woelen in moeder aarde en je eigen zuivere groenten (al of niet met PFOS) in je kookpan gooien. 2022: het jaar van “ let it be”.

Schoorvoetend.

Schoorvoetend worden plannen gesmeed, gemaakt en altijd met een “misschien” georganiseerd. ’t Is moeilijk organisatoren te vinden vanwege: “we zijn nooit zeker of we er iets aan overhouden” en dat is voor ons verenigingsleven van  ’t allerhoogste belang. Naast de sport moet de gezelligheid en de bar renderen. Die onzekerheid leidt vooral tot aarzelen om te organiseren en waar we de vorige jaren minstens een jaar op voorhand data, plaats en uurregeling in onze planning konden zetten, moeten we nu tot ’t allerlaatste moment wachten om up to date te zijn. Ondertussen hebben we sinds slechts een week onze planning voor ons nieuw competitieseizoen doorgekregen en ’t zal niet van de poes zijn. Franse competitie met een extra wedstrijd, tussendoor een internationale wedstrijd in Nederland meepikken (vorige editie was die online: eerste covid golf) en dan klaarstomen voor de hoofdvogels van ons voorseizoen/ Belgisch kampioenschap, Europees kampioenschap waar we met veel Bevernaars willen heengaan en het Franse kampioenschap dat vanwege het vorige heel laat in juni valt, midden in de examens. ‘t  Wordt het weer een mouw aan passen.

Maar we zijn maar wat blij dat er tenminste plannen kunnen gemaakt worden en dat het hard labeur van in de zaal hopelijk dit jaar kan geëtaleerd worden in de verschillende sportzalen.

Blessureleed.

Is de jeugd losbollig en niet meer bij de les?  We kampen de laatste tijd te veel met blessures. Veel onoplettendheden tijdens de trainingen leiden tot domme reacties en valpartijen. Een viertal van ons gasten liggen in de lappenmand. Eentje al meer dan een jaar wegens een kruisbandletsel, anderen dan weer door domweg hun voet om te slaan en gisteren nog een onvoorspelbare reactie tijdens een sprong en hop, dikke bult op het scheenbeen dat een half uur later flink getorst en gebroken bleek. Verdorie, ’t mag stoppen en we moeten nog beginnen. Er moet weer meer concentratie in het trainingswerk kruipen. Dringend hoor. Als coach voel je bijna de pijn mee en er is altijd wel dat beetje schuldgevoel. Hadden we dit kunnen vermijden, heb ik iets fout gedaan, was mijn werpreactie op tijd of net niet. Pijn ook mentaal, omdat sommigen een plaatsje kunnen hebben bij ons nationaal team, maar door het ongemak van een plaasteren been of ingepakte knie even van op de zijlijn moeten toekijken.

Hopelijk kunnen we deze trend stoppen en gaan we blessurevrij met het seizoen verder. Aan de veiligheid van onze zaal zal het niet liggen. Het volledige veiligheidsplateau is onder handen genomen en compleet vernieuwd. Een flinke hap uit  ons budget (25.000 euro). Onze sport is nu eenmaal materiaalgebonden en om mee te draaien op het hoogste elan willen we daar blijven voor investeren. Iedereen die in onze zaal komt kijkt met grote ogen van verbazing naar ons sportmateriaal, maar dat kost bloed, zweet en tranen om de boel te blijven laten draaien en daar calculeren we geen accidentjes bij, die mogen gerust achterwege blijven.

Onze kalender…

  • Januari                 jurycursussen volgen en zelf geven
  • 30 januari           eerste confrontatie met de Belgische clubs (Zonhoven)
  • 19 februari         eerste selectieproef voor de Franse competitie in Arques